Sud jarayoni. Sudya:
— Siz qaynonangizni bo‘g‘ib o‘ldirganlikda ayblanasiz! O‘zingizni oqlash uchun biror narsa deya olasizmi?
Aybdor:
— Bunaqa bo‘ladi deb hecham o‘ylamagandim! Qaynonamni burni qonayotgandi, qon to‘xtasin deb tomog‘idan birpas siqib turdim xolos!

Xilvat ko‘chadan yurib ketayotgan kishining orqasidan kimdir:
— To‘xta! Pullaringni chiqar! – deb pichoq tirabdi.
Haligi kishi o‘girilib:
— Pulim yo‘q. Chunki hozirgina hamma pulimni sarflab, mana bu to‘pponchani sotib oldim, - degan ekan.

Yirik bankda ish qizg‘in ketmoqda. Bir payt niqobli odamlar, qurollari bilan bank eshigidan baqirib kirib kelishibdi:
— Yotinglar, qimirlamanglar, hech narsaga qo‘l tekkizmang!!! Bu bosqinchilik!
Shunda bank raisi boshini ko‘tarib mamnun ovozda:
— Xudoga shukur-yey, men soliq qo‘mitasidagilar deb o‘ylabman-a! – dermish.

Bir insonni buxanka non o‘g‘irlaganlikda ayblab, 1oyga qamashibdi.
O‘g‘ri o‘zicha fikrlab:
— Bitta nonga bir oy qamashdi. Endi bir oy tekinga non berishadi, - dermish.

Boshliq yangi hisobchini ishga olmoqchi bo‘lib, nomzodlarni suhbatga chaqiribdi:
— Ikki karra ikki nechi bo‘ladi?, - deb savol beribdi. Hammadan "to‘rt" degan javob chiqibdi. Faqatgina bitta nomzod javob bermabdi. Yolg‘iz qolishgach, boyagi indamay o‘tirgan nomzod boshliqqa yaqin kelib:
— Nechi bo‘lsin xo‘jayin? Qancha qilib beray?, - degan ekan, boshliq o‘sha nomzodni ishga olibdi.

Bir kishi ishdan qaytayotsa, uyini yonida bir lo‘lini uchratibdi. Lo‘li undan:
— Eski-tuski narsalaringiz bo‘lsa olamiz, - debdi.
Haligi kishi:
— Yo‘q! Eski narsalarimiz yo‘q! – deb uyiga kirib ketsa, birozdan kyeyin telefon jiringlabdi.
— Allo, - desa, notanish ovozda kimdir shunday debdi:
— Hovlingiz eski-tuski narsalarga to‘la ekan. O‘zingizni xabaringiz yo‘qmi!? Yig‘ishtirib olib ketdik.

Juda ayyor o‘g‘ri birovni xonadoniga o‘g‘rilikka kirgan ekan, uy egasi kelib qolibdi. O‘g‘ri kiyim shkafiga kirib, berkinib olgancha yarim tungacha yotibdi. Yarim tunda uy egasi uxlab yotganida sekin shkaf eshigini ochib qarasa hech kim yo‘q. Qimmatbaho shubani olib sekin chiqib ketayotgan mahal uy egasi ko‘rib qolibdi.
— Hoy to‘xta! Kimsan? Qayoqdan chiqding? – debdi.
O‘g‘ri:
— Menmi? Kiyim yeydigan kuyaman. Shkafdan chiqdim, - debdi.
Uy egasi:
— Shubani qayoqqa olib ketyapsan? – desa, o‘g‘ri:
— Uyda yeyman, - deb javob bergan ekan.

— Bankomatni buzib, pul olish uchun xakker qanday yo‘l tutadi?
— Qo‘liga bolg‘a va nootbukni oladi va bankomatga kelib, uni bolg‘a bilan urib buzadi va pullarni oladi.
— Iye, unda nootbuk nega kerak?
— Nootbuksiz xakker - xakkermi?!

Ikkita og‘ayni bog‘da daraxtlarga chiqib olib, olma o‘g‘irlayotishsa, bog‘ qorovuli kelib qolibdi.
Og‘aynilardan biri sherigiga:
— Qochdik Rahim, qorovul keldi, - desa, sherigi:
— Ha ahmoq! Familiyamni ham ayt endi nodon!!! – dermish.

Afandi kechasi uyqusi kelmay, ko‘chaga chiqib aylanib yurgan edi, ittifoqo bir o‘g‘riga duch kelib qoldi.
— Kimsan?! Bemahalda nima qilib yuribsan? - do‘q urdi o‘g‘ri.
— Shu shaharning o‘g‘rilaridanman,— dedi Afandi ham bo‘sh kelmay. O‘zing kimsan?!
— Men ham boshqa bir shahardan kelgan zo‘r o‘g‘riman. Uchrashganimiz yaxshi bo‘ldi, ikkalamiz bahamjihat ish qilamiz. Men yangi kelganman, hali bu shaharning pasti balandini yaxshi bilmayman. Qani aytingchi ishni qayerdan boshlasak bo‘ladi?
— Shahar qozisining bir oq hangi eshagi bor. Avval shuni o‘g‘irlasak, keyin bozorga borib, ikkita qop bilan ozroq arqon o‘g‘rilasak, innaykeyin shishafurushning do‘konidan shisha o‘g‘irlab ikki qopga liq to‘lg‘izsakda, bizning hovliga oborib ko‘mib qo‘ysak yomon bo‘lmas edi. Shunda anchagacha jonimiz tinchirdi-da! Qalay, bu maslahatim sizga yoqadimi?.
— O‘g‘ri javob berguncha bo‘lmay, mirshablar kelib qolishdi. O‘g‘ri shilt urib qochib ketdi, Afandi qo‘lga tushib qoldi. Uning dod-faryodiga quloq solmay, olib borib zindonga tashladilar...
Ertalab uni so‘roqqa olib chiqishdi.
— Xo‘sh Afandim,— dedi hokim,— sizni tuppa-tuzuk odam deb yursak, o‘g‘ri boshi ekansiz-ku! Nima qilib o‘g‘ri bilan tun qorong‘isida gaplashib turuvdingiz?
— Endi maslahatlashayotuvdik-da. To bir qarorga kelguncha bo‘lmay, mirshablaringiz ushlab olishdi.
— Nima maslahat qilayotuvdingizlar?
— Avval qozining oq eshagini o‘g‘irlab, undan keyin bozordan qop bilan arqon olib, innaykeyin shishafurushning do‘konini urmoqchi edik.
Hokim huzur qilib kuldi:
— Axir o‘ylang, Afandim! Bunga siz ovora, biz ovora, eshak ovora. Shu ham o‘g‘rilik bo‘ldimi? Ha, eshak o‘g‘rilikka arziydi...
— Quloq soling, taqsir. Eshakni vaqtincha omonat o‘g‘irlab, shishani yetkazib olgach, yana qozining eshigidan sekin kirgizib yubormoqchi edik-da.
— Iye, o‘g‘rilikning omonati ham bo‘ladimi?
— Ish bitguncha-da, taqsir. Nima qilamiz, jonli narsani asrab, boshimizga dahmaza orttirib. Yem-xashak uchun tag‘in birovni qon qaqshatish yaxshimi?!
Hokim yana kulib yubordi:
— Shishaning yuztasini bir tangaga ham olmaydi-ku! Shuyam o‘g‘rilik bo‘ldimi?!
— Xo‘p, bo‘lmasa sizningcha nima qilishimiz kyerak edi?
— Kiroyi o‘g‘rilik qilganga yarasha podshoning g‘aznasini ursang ekan.
— Mana shuni sizga o‘xshagan tajribali odam yotig‘i bilan tushuntirib bersa, durust bo‘larkan-da. Eh, attang! Ha mayli, endi bundan keyin siz bosh qo‘shsangiz, biz bajonidil xizmatingizga tayyormiz.